Паэзія мінулых гадоў
Песня “Ветразь надзеі”
Ветразь надзеі нас кліча наперад,Упэўнена імчымся на ім па жыцці.
У сэрцы трымаем моцную веру,
бо хочам шчаслівы шлях свой знайсці.
Завуць нас далёка шляхі і абсягі,
І сонца натхняе ляцець у вышыню.
Мы поўныя слова бацькоўскага прагі,
Кіруемся верай святой у дабрыню.
Нас продкаў славутых натхняюць памкненні,
Усе перашкоды мы зможам прайсці.
Каб тыя чароўныя жыцця імгненні
Па свету ўпустую не растрасці.
на словы ўдзельнікаў аб’яднання,
музыка Мурашкі Ільі
Зімовая казка
Падаюць сняжынкі, нібыта балерынкі,Танцуючы прыгожа, на зімовы дол.
Коўдраю бялюткай гэтыя іскрынкі
Ахінаюць мякка ўсіх бярозак ствол.
Кружачыся ў вальсе сяброўкі – завірухі,
На марозе ззяюць і блішчаць яны.
А лаза, ракітнік паўтараюць рухі,
Ствараючы ў прыродзе чароўныя таны.
Сонейка з усмешкай промнямі іграе,
ладзячы мелодыю звонкую сваю,
А завея – маці пяшчотна апранае
Белую хусцінку на ўсю зямлю.
Мастак: Гарцава Ліза
Удзел у раённым конкурсе творчых работ “Пасланне настаўніку” (верасень 2016)
Настаўнікам роднай мовы
Настаўнікі роднай мовы!Вам буду ўдзячны заўжды.
За тое, што далі аснову,
Мае ўзбагацілі гады.
Вы шчасцем напоўнілі спевы,
Родным, ласкавым, жывым,
Адным дарагім, запаветным,
Узнёслым і светлым такім.
У позірку вашым чыталіся
Толькі дабро і руплівасць.
Усім вы дапамагалі,
Дзякуй за вашу шчырасць!
Я веру: Бог паспрыяе вам
У ажыццяўленні мар і памкненняў.
Адбудзецца шмат добрых цудаў
На вялікім шляху здзяйсненняў.
Сустрэніце толькі жаданыя весці,
І сонца цяпло, і пяшчоту нябёс.
Птушкі спяваюць сімфоніі, песні,
Зоркі гараць, услаўляючы лёс.
А роднае слова жыве ў душы,
Лічу я яго сваім.
Дазвольце ж схіліць галаву мне
Перад вамі ў паклоне святым!
Аўтар: Лішай Дзмітрый,
выпускнік школы
Першадрукар
У слаўным Полацку, у сям’і Лукі Скарыны,З’явіўся хлопчык - сонейка прамень,
Бо кожнай справай услаўляў Радзіму.
Характар меў ён моцны, як крамень.
Ён шлях прайшоў нялёгкі да навукі,
Усе перашкоды здолеў прайсці.
І свет адкрыць для беларускай мовы
І кнігам у будучыню шлях знайсці.
Аўтар: Хоціна Надзея, выпускніца школы
Бывайце
- Бывайце, зоркі ясныя, бывайце!- Касманаўтаў вы другіх чакайце.
- Я адлятаю да сваёй зямлі,
каб расказаць якія вы былі.
А зоркі ў адказ зазіхацелі:
-Зямлі мы прывітанне перадаць хацелі.
-Табе даём такі наказ:
- У космасе пабыць яшчэ не раз.
Аўтар: Бажко Мацвей, выпускнік школы
Вершатворы
Растуць кветкі на палях,Прыгажэй нідзе няма.
Кветка першая, другая.
Гэй, сямейка азарная.
***
Хадзіць у школу цэлы год,
Надакучыць да нягод.
Колькі можна ўсё цярпець,
У школе можна анямець.
***
Канікулы - гэта адпачынак,
Хораша хлопцам і дзяўчынкам.
Усе адпачываюць на полі,
Нарэчцы, ці недзе далей.
А калі зноў пойдзем у школу,
Адпачынку захочацца болей.
Аўтар: Жыляніна Надзея, выпускніца школы
Восень
Восень дажджлівая, восень самотная,Хмары ссівелыя, дарогі балотныя.
Першы сняжок церусіцца паволі,
Пакружыўшыся ціха, растае на доле.
Крохкі лядок раніцою ўзяўся,
ліскучым люстэркам на рэчку паклаўся.
Адразу заззяла зямля белізною.
Восень злілася ў абдымках з зімою.
Аўтар: Бажко Мацвей, выпускнік школы
Ганаруся я краінаю сваёй
Ганаруся я краінаю сваёй –Беларуссю роднаю маёй.
Тут у нас так шмат лясоў і рэк,
Што жыў бы кожны чалавек.
І нават калі я пакіну радзіму,
То толькі хіба на адну гадзіну.
Бо Беларусь наша ўсіх прыгажэй
І няма за яе нікога даражэй.
Аўтар: Мацвеева Анастасія, выпускніца школы
Заход сонца
Спыняюцца воблакі ліловай пяшчоты,Пакрыўджана паўзуць на ўзгорак света.
Закончыліся іх бязмежныя прыгоды,
Знікае існавання іх прыкмета.
Цямнее ўжо, згушчаюцца вячэрнія змрокі.
Святло ўсіх на час пакіне.
А цемра падступае, робіць крокі
Насустрач сонцу - залатой багіні.
Вячэрняя свежасць узнікне,
Прынясе сабою коніка спеў.
А прамяні апрануцца золатам рабіны
Заззяюць у небе як сузор’е Леў.
Спяняюцца воблакі ліловай пяшчоты,
Прыпыняюць свій хуткі, бязмежны ход.
О, самы незабыўны час прыроды-
Доўгачаканы, бронзавы заход!
Аўтар: Карабельнікава Аліна, выпускніца школы
Зіма
Зіма, зімка, зіма.Усе дарогі замяла.
Вецер дзьме,
Ляціць снег.
Недзе чуеш санак бег.
Горкі, санкі, гоман, смех.
Цёплы вечар, празрысты снег.
Не кусаюць камары.
Мы гуляем да зары.
Аўтар: Жыляніна Надзея, выпускніца школы
Каханне
Хачу толькі вершы пісацьАб тым, што да цябе я адчуваю.
І ў кожным з іх магу паабяцаць:
Будзе слова – кахаю.
Колькі разоў, колькі спатканняў
Я правяла разам з табой.
Колькі мар, колькі жаданняў
Я ажыццявіла толькі з табой.
Без цябе не зразумець
Сэнс у гэтым свеце.
Без цябе мне не мець
Шчасця на планеце.
І кожны дзень, і назаўжды
Я без стомы паўтараю,
Што будзем разам я і ты,
Што я цябе кахаю.
Аўтар: Карабельнікава Аліна, выпускніца школы
Люблю матулю я сваю
Люблю матулю я сваю.
Удзячны за будучыню ёй маю!
Клопат – з нараджэння майго.
Свет сонейка з вачэй і з усяго.
Падтрымку для мяне, параду
Заўсёды даць матуля рада.
Сваёй знямогі не паказаўшы,
Усмешкай стомленасць схаваўшы,
У сэрцы мае тры асноўных словы –
Любоў, каханне і ахова.
Аўтар: Беладзед Дзмітрый, выпускнік школы
Мама
Мама… Раднейшага чым ты чалавека няма.Клапоцішся, любіш мяне ты адна.
Калі я заплачу, надзею апошнюю ў дарозе страчу,
Ты падтрымаеш мяне, супакоіш.
Выхад з праблемы любой
Заўсёды ты знойдзеш.
Твае ласкавыя рукі
Ніколі не забуду.
Любіць цябе вечна,
Заўсёды я буду.
Мама… Я буду старацца,
Каб такою як ты цудоўнай матуляю стацца.
Аўтар: Мароз Святлана, выпускніца школы
Маці
О,матуля мая!Маё святло жыцця!
Хачу моцна абняць
Цябе ў час забыцця.
Твая ўсмешка – шчасце.
Твае вочы – свет.
Яны мяне трымаюць
З даўніх лет.
Мы з табой падобныя,
Як дзве кроплі вады.
І ў дні нялёгкія
Будзе разам заўжды.
Табе мая падзяка
За ўсё, што ў мяне ёсць.
Крычу бясконца дзякуй,
І не хаваю слёз.
Аўтар: Карабельнікава Аліна, выпускніца школы
Нілу Гілевічу
Час ідзе, ён не стаіць на месцы.Рух яго не можам мы спыніць.
Страцілі апошняга народнага паэта.
Знікла з існасцю мінулай ніць.
Ведалі яго на Беларусі.
Ведалі далёка за мяжой.
Бо ён палымяны быў прамоўца
І балгарскі ордэн атрымаў за талент свой.
Ён выбраў шлях нялёгкі – майстра слова
І ўпэўнена па ім наперад ішоў.
Ствараючы “Бальшак” і “Перазвоны”
“Песню сямі вёсак” ён знайшоў.
Пачуццяў сэрца вынасіла словы
Так з’явіўся “Добры чалавек”.
З “Песняй у дарогу” ён пакрочыў,
Каб творчы “Неспакой” не знік навек.
Каб кожны з нас стаў сынам верным-
Адзіную зямлю сваю любіў.
Як напамін Гілевіч нам пакінуў
Раман у вершах што стварыў.
Для маладога пакалення,
Каб не пакінулі зямлю.
Каб пра бацькоў не забывалі,
Сваю шукалі каляю.
Творчасцю сваёй нас прымушае
Не спыняць адвечны рух жыцця.
А калі зменім накірунак часам,
То словам дапаможа выйсці з забыцця.
Аўтар: Майдзібор Дзіяна, выпускніца школы
Нішто не вечна ў гэтым свеце
Нішто не вечна ў гэтым свеце,І нельга нешта ўтрымаць.
Усё, што ўзяў ты на планеце
Калісьці прыйдзецца аддаць.
Аднойчы гляну я на неба,
Успомню, што было раней.
Як закаханыя ля дуба
Кляліся быць заўжды бліжэй.
Чаму пакінула паветра
Так шмат пачуццяў у паху руж?
Іх каляровая палітра
Авеяна растаннем душ.
Я лепш тады закрыю вочы,
Каб слёзы раптам не пайшлі.
Ах, тыя памятныя ночы
Навек з майго жыцця сышлі.
Аўтар: Крук Ганна, выпускніца школы
Падаюць сняжынкі
Падаюць сняжынкі, ляцяць адразу ў снег.Прыгожыя дзяўчынкі дораць дзецям смех.
Танцуюць так прыгожа, вачэй не адарваць.
Шчасце людзям дораць, што хочацца спяваць.
Аўтар: Мацвеева Лізавета, выпускніца школы
Родная мова
Родная мова, цудоўная мова,мова маіх дзядоў.
Як жа прыемна слухаць цябе
у звоне срэбных вятроў.
Ты нават чуешся мне ў маланцы,
Што грозна грыміць над зямлёй.
У матчынай песні – калыханцы,
Што льецца лагоднай струёй.
Веру я час яшчэ той надыдзе:
Людзі ўспомняць цябе.
Песні пальюцца па ўсёй Беларусі
І да краёў напоўняць яе.
Аўтар: Паповіч Вікторыя, выпускніца школы
Да 80-годдзя І.П.Шамякіна
Такія цяжкасці жыцця,Такія страты і пакуты.
Трымаў ён з радасцю ўсё
І паразблытаў усе путы.
Шмат намаганняў укладаў,
Не шкадаваў сябе ніколі.
І сэрца часам забаліць
Ад той нечалавечай болі.
У неагладны шлях жыцця
Сваіх герояў выпраўляе.
І як радзімае дзіця
Па – бацькаўску благаслаўляе.
Ён надзяляе іх душой,
Дае магчымасць існавання.
Праз думкі іх пачуем мы
Душы яго жывой гучанне.
Аўтар: Варабей Арцём, выпускнік школы
Чорныя ўспаміны
Калі б успомнілі ўсе, што было ў тыя часы.
Мы б зноў пачулі забітых галасы.
Там, удалечыні, дзе хаваецца сонца,Кулямётаў рэха гучала адзінока.
І гук барабанаў здавалася бясконца,
Грымеў страшнай песняй у шэрых аблоках.
І зноў нападалі ворагі…
І нашы ішлі ў бой…
І ўсе, хто быў нам дарагі,
Другіх абараняў сабой.
У вушы усім ім смерць шаптала,
І жах паланіў іх тулава.
А перамогі прага іх трымала,
Прагаю помсты атульвала.
Узрываліся бомбы ля самай зямлі,
І кулямёты паветра прарэзвалі.
Яны выжывалі, як маглі.
І гэтым сваю непахіснасць паказвалі.
Яны змагаліся дзеля свабоды,
Дзеля шчаслівых дзіцячых сноў.
Яны імкнуліся, каб народу
гучанне вайны не пачуць ізноў.
Каб людзі жылі ў еднасці,
У міры жылі, у шчасці.
Каб Перамогу здабытую некалі,
Вораг не змог больш скрасці.
Аўтар: Карабельнікава Аліна, выпускніца школы
Як прыгожа спявае прырода
Як прыгожа спявае прырода,Зіма – найлепшая пара года.
Ветрык сняжынкі падганяе,
Ціха пагойдвацца іх прымушае.
Дрэвы таксама спяваюць:
Яны сняжынкам і ветру спрыяюць.
Гучыць калыханка зіме,
Бо завіруха халодная дзьме.
Чуеце, як прыгожа!
Ніхто гэтых спеваў забыць не зможа.
Аўтар: Мацвеева Анастасія, выпускніца школы
© Ветразь надзеі
